اشعار

همچون امیرالمؤمنان با حمله‌های بی‌امان           گر تاخت بر دین فتنه‌ای زینب عنان گیرد از آن

بی‌ذوالفقار است این علی بی‌حربه اما این علی           میدان به جولانش شود چون برگ‌ریزان در خزان

هم هست زن هم صف شکن هم شیرزن هم بت شکن           باید بگویم در نهان آتش فشان است این دهان

سرخورده شد سردارشان زد آتشی بر کارشان           تحقیر شد فرزند مرجانه از آن تیغ زبان

در کاخ دشمن شیر شد هر نطق او شمشیر شد           با خطـبه‌هایش چـهـرهٔ آل امیه شد عیان

به نام آنکه خـدا با رخـش نـمایـان شد            به نام آنکه ز نامش دلـم پـریشـان شد
به نام آنکه ز نامش حسین گـریان شد            مسیح یک شبه از فیض او مسلمان شد

براى عرض ارادت سرى خـم آورده
کتاب خـواجه ز اوصاف او کم آورده
به نام حضرت زینب که واژه‌اى زیباست            کتاب زندگی‌اش راه و رسم عاشق هاست
یـقـیـناً علت آن خـون سـیـدالشهـداست            که بعد اینهمه مدت هنوز پا بر جاست
یقـین که آیـنۀ حـق نماست این زینب
کسى هـنوز نفهـمیده کیست این زینب
کسى شبـیه تو با فـاطمه بـرابر نیست            کسى شبیه تو بانو شبـیه حـیدر نیست
کسى شبیه تو بر خاک کیمیاگر نیست            تو خواهرى! به خدا مثل تو برادر نیست
حسین بود و تو بودى، تو خواهرى کردى
چه خواهرى تو برادر که مادرى کردى
تو آسـمـان اباالفـضـل و آفـتاب حسین            به هـیـبت عـلـوی‌ات ابـوتراب حسین
هـمیشه در همۀ عـمر پا رکابِ حسین            هـلا که خـندۀ اربابى و خـراب حسین
سـتـارۀ شـب اربـاب، قـبـلـۀ حـاجـات
شـهـیـد زنـدۀ گــودال، عــمـۀ سـادات
تویى همان که نشان داده‌اى قیامت را            همان که خـندۀ او دل ربوده از زهرا
همان که وقت خداحافظى در عاشورا            حسین گفت: حضرت عشق التماس دعا
فـداى ذکر قـنـوت و سـجـود تو بـانـو
خلاصه گـشته خـدا در وجـود تو بانو
گریز روضۀ شعرم سر شکستۀ توست            اسارت تو و ایتام و پاى خستۀ توست
خـرابه و تو و دست هاى بسـتۀ توست            به روى خاک نماز شب نشستۀ توست
چه شد که وقت رکوع یاد مادر افتادى؟
بـه یـاد مـادرتان بـین بـسـتـر افـتـادى
اگر غـلـط نکـنـم مـادرى خـمـیده شده            جوان خانه چه پژمـرده و تکـیده شده
بگـو براى چه مادر نفـس بـریده شده            نگـو به سیـنۀ او مـیخ در کـشیده شده
“حـیات در شریان جهان مادر توست
نـشـانه‌دارترین بى‌نـشان مـادر توست

چـشم امـید حـیـدر و زهرا به زینب            خورده گره تفسیر عاشورا به زینب

مثـل پـیـمـبـرها ملائک می‌فـرسـتـند            صدها سلام از جنّت الاعلی به زینب

او زینت دوش امیـرالمـومـنین است            زینب به بـابـا نـازد و بـابا به زینب

گر میرسد "صدیقۀ کبری" به زهرا            پس میرسد "صدیقۀ صغری" به زینب

اُمُّ النجابت آنقدر پـاک و زلال است            عمری حسادت می‌کند دریا به زینب

"عـالِـمَـةٌ غَـیـرُ مُـعَـلَّـمَة " ست یعنی            داده خـدا عـلـم لـدُنّـی را بـه زیـنـب

عـون و محـمد آیـه‌های سجـده دارند            در سورۀ زیـبای " اعـطـینا بزینب"

پیـش از تولـد نوکـر این خانه بودیم            وابسـتـه‌ایم از عـالـم زر ما به زینب

این خـانـواده به خـدایـم مـی‌رسـانـند            دل می‌دهـم یـا به رقـیـه یـا به زینب

مثل همیشه حاجـتش رد خـور ندارد            شیعه توسـل می‌کـند هرجا به زینب

"اولسون مؤذن زاده لر قربان بو یولدا"            این است عـشق اردبیلی ها به زینب

امـر شـفـاعـت را گـمـانم می‌سـپارد            روز جـزا انـسـیة الـحـورا به زینب

حرف از صبوری‌های امُّ الصّابرین است            در مصرعی که می‌رسد "حلما" به زینب

"امُّ المَـصائب" را میان جـمع الـقاب            باری تعـالی می‌دهـد تـنـها به زینب

در پـاسـخ غـم؛ ما رایت الّا جَـمـیلا            ما هـکَـذَا الـقَـولِ السَّـدیـد الّا بِـزینب

در هر نـماز شب برای من دعـا کن            هی عرض حاجت می‌کند آقا به زینب

از خیمه تا گودال دسـت حـق تعالی            گویا سـپرد امـر امـامت را به زینب

در سـایـۀ لـطف خـداونـدی عـلـم را            بعد از شهادت می‌دهد سـقا به زینب

او به اسـیـری رفـتـه ما آزاد باشـیـم            خـیـلی بـدهـکـاریم در دنیا به زینب

اشکی نمانده تا شود جاری ز چشمش            خون گریه دارد می‌کند صحرا به زینب

پا جـای پـای مـادر خـود مـی‌گـذارد            روی کـبـود ارثـیـۀ زهـرا به زیـنب

نان شبش را بی‌گمان مدیون بی‌بی‌ست            پـیـرزنی که می‌دهد خـرما به زینب

تنها رباب از حرمـله دلخـور نـباشد            ملعون جسارت می‌کند حتی به زینب

سرهای روی نـیـزه را رفـته نـشانه            سـنگ مـلامت می‌زنـد اما به زینب

مـنـزل به منزل در بـیـابـان‌ها رقـیه            هرشب پناه آورده از سرما به زینب

شمری که خنجر از قفا زد عصر دیروز            بـا تـازیـانـه می‌زنـد فـردا به زیـنب

سـرهای روی نـیـزه می‌بارند وقـتی            خـولی نظـر انـدازد از بالا به زینب

به سمت خلق نرو جلوۀ تو ربانی‌ست            نصیب قلب تو از زندگی پریشانی‌ست

سکوت گرچه نشان است بر نجابت زن            صدای خـستۀ تو حجّـت مسلمانی‌ست

شکوه شمس به تابیدن پس از ابرست            بـتاب گرچه هـوای دل تو بـارانی‌ست
به ریزه خواری خوان کرامت تو خوشم            که موری درِ تو برتر از سلیمانی‌ست
حریم قـرب ندارد حساب فـقـر و غـنا            دراین حریم اطاعت کمال سلطانی‌ست
مفـسران پی تـفـسـیر خـطبه‌های توأند            که جـمله جـملۀ آن آیه‌های قـرآنی‌ست
کسی نـدیـد چـهـل روز بی‌قـراری تو            که اجر داغ به این غصه‌های پنهانی‌ست
به پای فضل تو موسی به لکنت افتاده            کمی ز مدح تو بی‌بی مسیح درمانی‌ست
نظر بحال گدا کردن از کرامت توست            نشسته بر سر این سفره در پی نانی‌ست
نـم وضـوی نـمـازت حـیـات آب بـقــا            نوشتن از حـسناتت بضاعت ما نیست

بنـویـسـید خـداوند و پس از آن زینب            بنـویـسیـد عـلی در دلِ مـیـدان: زینب
بنویسید که زهراست در ایـمان زینب            بنویـسـید حـسن بعد حـسن جان زینب

بنـویـسـیـد حـسین است بـقـرآن زینب

بنویسید که ای جان سَنَ قـربان زینب

نـام تـو مـی‌بـرم و کـربـبـلا برخـیـزد            شیرزن می‌رسی و شیـر خدا برخیزد
چه قـیـامی بشود فـاطـمه تا برخـیـزد            حق بده عـرش اگر پیشِ شما برخیزد
گِـرد گردِ کـرمت دست دعا برخـیزد

سلطنت کُن به همه دخترِ سلطان زینب

نعره تو هیمنه تو خطبۀ بنـیان کَن تو            رعد تو صاعقه تو معنی سوزاندن تو
برق تو تـیـغ تو و فـاتـحـۀ دشـمـن تو            مَرد تو کوه تو و حـیدرِ بی‌جـوشن تو
شـمع تـو آیـنه تو گـریـۀ بی‌شـیـون تو

بنویـسـید فـقـط هـیـبتِ طـوفـان زینب

تو قـدم می‌زنی انـگـار عَـلَم می‌کوبند            پشتِ تو اکبر و عـباس قـدم می‌کـوبند
کاخـهـا را به سـرِ آلِ سـتـم می‌کـوبند            کـوفه تا شام همه بر سرِ هم می‌کوبند
بیرقِ کیست که بر اوجِ حرم می‌کوبند

کوفه تا شام کُنَد یک تنه ویران زینب

کاش می‌شد که فقط از تو فقط بنویسم            با تبِ عـشقِ تو تا آخـرِ خـط بـنـویسم
زورَقی بـاشم و از جـذبۀ شط بـنویسم            من که بـاشم بـنویسم که غـلط بنویسم
باید از شـورِ شـهـیدِ حـرمت بـنـویسم

می‌نویسم که تویی شمعِ شهیدان زینب

غرق در دود زمین بود که بارانی شد            باز شد بابِ شهـادت حـرمت بانی شد
سـپـرِ تـو، نه فـقـط سـینـۀ ایـرانی شد            مـرد این جـاده رزمـنـدۀ افـغـانـی شـد
هرکه شد جَلدِ حـریم تو سلـیـمانی شد

تشنه بودیم و شدی ریزشِ باران زینب

آمدی تا که به خورشید بخوانی ما را            آمـدی تـا به حُـسیـنت بـرسـانی مـا را
دستِ ما گیری و تا او بکـشانی ما را            چـادرت را بـتـکـانی بـتـکـانی مـا را
چو غـباریم به صحـنت بنـشانی ما را

گریه داریم بخوان یادِ عـزیزان زینب

آه گـفـتی که نـیـائـید تـنـش را نـبـریـد            مـادرم می‌نـگـرد پیـرهـنـش را نبرید
نیـزه‌ها صبر کـنـید و بـدنش را نبرید            لااقـل زود عـقـیـقِ یـمـنـش را نـبـرید
به اسارت من و اطفال و زنش را نبرید

ای امان از دلِ تو، آی پـریشان زینب

به پیشگاه تو هر کس رسید، زانو زد            اسـیر بـودی و نـزدت یـزید زانـو زد

امـین وحی در آغـاز «سورۀ مـریم »            همین که مـدح تو را می‌شنـید زانو زد

فراز گوش کسی که شنید وصف تو را            « رقیب » نیز شبیه «عـتید » زانو زد

مـقـام قـافـله سـالاری تو را تا عـرش            هـزار قـافـلـه بـا صـد امـیـد زانـو زد

بـدون ایـنکه بـدانـد چه‌ها کـشـیدی تو            کسی که بار غمت را خرید، زانو زد

زبان نیزه و شمشیر پیش تو لال است            که در گداز کلامت «حَدید» زانو زد

قـسـم به جـسـم بـدون سـر مـدافـع تـو            که زیر پای تو حتّی «ورید» زانو زد

به زیـنـبـیّه چو شد باز، پـای نامَحـرم            چـقـدر دور و بـر تو شـهـید زانـو زد

ســلام ســورۀ صبـر سـلالـۀ ســادات            سلام ای حرمت باب رحمت و حاجات
تبرک است خاکی که خورده بر کف پات            به شأنت آسیه، اُمُّ المسیح و هاجر مات

ملـیکه‌ای و تو مالک به ملک دلهایی
عـلی‌ست شیر خـدا و تو شیر مولایی

تو بعـد مـادر خود برتـرین زنی بانو            مثال شأن و شکـوه و شجاعـتت ماکو
تو عالمی به عـلوم عـوالم از هر سو            به پای حـلم تو یعـقـوب هم زده زانو

قسم به مرقد پاکت که نوکرت هـستیم
دخـیل دل به ضریح دمشتـقـتان بستیم

غـبـار گوشـۀ صحن تو کـیـمـیـا باشد            شهــیـد راه تـو مـا فـوق اولـیـا بـاشـد
دم گـدای شـمـا هـم گـره گـشـا بـاشـد            من عاشقـت نه، خدا عاشق شما باشد

به خـاک های پَـر چـادر شما سوگـنـد
که جز غلامی تو نیست شغل ارزشمند

عـفـیـفـه عـالـمه با اقـتـدار و ایـمـانی            تو پـیـشـوای تـمـام زنـان و مـردانـی
زنـی ولی بـخـدا شیـر مـرد مـیـدانـی            شبـیه حـیـدر و زهـرا تو فوق انسانی

به حجب فاطمه‌ای و شجاعتت حـیدر
شبـیـه تو نـتـوان یافت زیـنـبـی دیگر

هرکه به هر جا رسد از کرم زینب است           بوی خـوش کربلا از حـرم زینب است

طیّ زمان‌ها نرفت یک اثر از پرچمش           ملک سلیمان که نیست، این علم زینب است

آنچه به عرش خدا حک شده با خط عشق           نام متـین و خوش و محترم زینب است

جن و ملک نوکرش، طائر در محورش           شیعۀ اثـنی عـشر، هم قـسم زینب است

ظهـر عـطش، قـتـلگاه، آه، نوایی رسید           حضرت ارباب، خود، محتشم زینب است

روضه بخوان روضه‌خوان روضۀ قدّ کمان           اوج همین روضه‌ها قـد خم زینب است

جـلال پـیـش جـلال تـو می‌زنـد زانـو            وقـار از تو گرفـتـه وقـار خـود بـانـو

شقـیـقـة الحـسنی و شـریکـة الاربـاب            کسی که مثل تو باشد در این دو عالم کو

زمان بردن نامت رواست جان بدهـیم            بـه عـــزّت و شــرف لا الــه الا هــو

کـمی به فـکـر دل این غـبار هم باشید            تو را به جان عزیزت نزن مرا جارو

رهـا نـمی‌کـنم ایـن رشـتـۀ مـحـبت را            به آیـه آیـۀ قــرآن اگـر رسـد بـر مــو

همش به خاطر دوری و آه پروانه است            نگو که شـمع دلـم می‌زند چرا سوسو

اگر بـنـاست که عـمرم بـدون تو باشد            بـگـیـر جـان مـرا جـان ضـامـن آهـو

بانویی که درگهش، فیض دمادم می‌شود            بـاعـث فــخــریــۀ اولاد آدم مـی‌شــود

حرمتش بالاست پیغمبر سفارش کرده است            بـانـوی مـا آیــة الله مـعــظـم مـی‌شــود

برترین مدحی که می‌شد در مقام او سرود            زینب است وزینت سلطان عالم می‌شود

بی ولای مرتضی، معـنا ندارد زندگی            بی ولای دخـتـرش دنیا جهـنم می‌شود

نام«زینب» با حسین و کـربلا آمیخـته            عشق خواهر با برادر خوب توأم می‌شود

هرکسی همچون «رسول ترک»دیوانه شده            مـورد الـطـاف این بانو مسـلم می‌شود

نام زینب را بزن بر سر در کاشانه‌ای            خود به خود بزم عزا آنجا فراهم می‌شود

روضه‌های سخت و جانفرسای او، زجرآور است            روضه‌خوان روضه بخواند دل پُر از غم می‌شود

چادرت را می‌تکانی؛ می‌شود نوکر درست           می‌چکد بر خاک، اشکت؛ می‌شود قنبر درست

عرشیان از عرش می‌آیند، روی گنبدت           می‌کنند از ریشه‌های پرچم تو پَر درست

دکَۀ کوزه‌گرانِ شهـر تو پُر رونق است           می‌کنند از خاکِ گنبد کاسه‌های زر درست

تا کـبوترهای تو سـرگـرمِ لانـه‌سازی‌اند           می‌کنیم از خُرده چوبِ لانه‌ها منبر درست

گر گنه کاریم ما را از حرم بیرون نکن           لااقـل با پیکر ما می‌شود سنگـر درست

حُرمت یک کاشیِ صحنت اگر که بشکند           می‌کنیم از دشمنانت کوهی از پیکر درست

گنبدت شمع است، ما پروانه؛ پرچم شعله‌اش           در طوافش می‌کنیم از خویش، خاکستر درست

نامت آمد بر زبانم؛ دَر زدم؛ دَر باز شد           شد بـراتِ کـربـلایم لحـظۀ آخـر درست

سـلام ایـزد منّـان به زیـنب کـبـری            سـلام باطـن قـرآن به زینب کـبری

سلام نفـس پیمبر به حضرت زینب            سلام ساقی کوثر به حضرت زینب

سـلام بر تو که احـیـا کـنـنـده دیـنی            رگ حـیات تـشیـیع تو روح آئـیـنی

بـریـده رأس یـزیـد لعـیـن کـلام تـو            هـزار مُـرده شود زنـده از سلام تو

تو بنـت حـیـدری و پـارۀ تن زهـرا            شده کـنیز درت هـاجر، آسـیه، حـوا

کـلام تو بکـنـد کار صد مـسیحا دم            ز صبر تو کـمر کوه آهـنین شد خم

کلام تو بکـنـد کـار ذوالـفـقـار عـلی            به شام و کوفه و کرببلا تو یار ولی

سپر شدی تو برای امام و رهبر خود            به سان حضرت زهرا برای حیدر خود

تو مادر دو شهید بزرگواری و بس            ز نسل احمدی و حیدری تباری و بس

برای دین شده خـون حسین آب بقـا            به سان او نشده کـس فـدا برای خدا

بدان که گر خبری کس ز کربلا دارد            خبر ز قـتل شهـیدان به نیـنـوا دارد

به لطف دخت علی آن مجاهد علوی            به لطف سبط نبی آن عـقـیله نبـوی

رسیده است به ما شرح عشق کرببلا            به لطف زحمت او کـربلا شده احیا

دوبـاره نـام تـو آمد مـیان دلـم لـرزیـد            قلم جنون بسرش زد شد عاشق و رقصید
خـدانـمایی عـشق تو عـقـل را پس زد            تـمـام رشـتۀ عـقـل بـشر ز هـم پـاشـید

حساب خوبی توجمع وضرب و منها نیست            تو را فراتر از این بحث کور باید دید
تـوئـی کـه عـالـمـۀ بی‌معـلـمـی زیـنب            درآسمان ولا شب ستیز چون خورشید
تــمـام عــلــم الـهـی زبــان گـویــایـت            چـکـیـدۀ هـمه انـوار حـق ز تو تـابـیـد

تو از چه مکـتب نابی بپا شدی زینب
که بهر عشق خـدایی خدا شدی زینب

نـژاد تـو هـمـه افـلاکـیـان حـق پـیـمـا            تـبـارت عـاطـفـه و وارثــان اَو اَدنــی
تو از خـدا به خـداییِّ عشق منـصوبی            بـپای تو شده مـجـنـون هـزارها لـیـلا
مـدار دیـن خـدا دیـن مـداری‌ات بـاشد            به زیـرِ دِینِ تـو دیـن خـدایِ بـی‌هـمـتا
حـجـاب کـامل تـو درس هاجر و حـوّا            دخـیـل چـادر خـاکـی تو بُـوَد عـیـسی
توئی تجـلـّی حـیـدر به قـالب یک زن            توئی که بـی‌بـدلی مثل مـادرت زهـرا

بـرای کـار بـزرگی سـوا شـدی زینب
که بهر عشق خدائی خـدا شدی زینب

بـود خـزانـۀ اسـرار ذات حـق نـامـت            گرفـته هـالۀ سـرّی تو را در ابهـامت
حـقـیقت تو فـقـط بـاید از خـدا پـرسید            نـمی‌رسد پـرش مـرغ ذهـن تـا بـامت
توئی که غـرّش الفاظ تو عـدوکُش شد            اسیر بودی و دشمن اسیر و هم رامت
تـمام زحـمت دین خـدا به دوشت بـود            روا بـود که بخـوانـم رسـول اسلامت
اگرچه حـرمت تو ظاهـراً شکست امّا            کند خـدای دو عـالـم هـمیشه اکـرامت

پــیــام آور دشـت بـــلا شــدی زیـنـب
که بهر عشق خدایی خـدا شدی زینب

تو حامی شجر و نسلِ عـصمتی زینب            بری زخواری و تندیس عـزّتی زینب
نـمـاز نـیـمه شبِ تو عـبـادت مـطـلـق            خـدای مـنـظـر و؛ الله هـیـبـتـی زیـنـب
نـدیـده‌ای بـه بـلا غـیـر مـوج زیـبـائی            نـشانـده‌ای تو عـدو بر فـلاکـتی زینب
برای حـضـرت عـبـاس مـرد نـام آور            تو اُسـوه‌ای بخـدا رُکـن غـیرتی زینب
رقیّه در کَـنَفِ تو سه ساله مرجـع شد            توئی که رأس چنین بزم و دولتی زینب

تـو در مـسیـر الـهـی فـنـا شدی زینب
که بهر عشق خدایی خـدا شدی زینب

بــرای آیــۀ قــرآن مـفـسّــری الــحــق            تو بعدِ فاطمه بر شیـعـه مـادری الحق
تـوئی که فـاتـح شـامـی بجـای بابـایت            تو هـم اسـد الله شـیـر خـیـبـری الـحـق
حیا و حُجب تو یکسو صلابتت یکسو            تـو سـرّ اکــبــرِ الله اکــبـــری الـحــق
نه مهریه که حسین شرط وصلتت بوده            حـقـیـقـتـاً بخـدا عـشق محـوری الحـق
تو دُرّی و صدفت اجـتـمـاع هـاشمیان            قداستِ زن و روپوش و معجری الحق

تو در بساط محـبـت رهـا شدی زینب
که بهر عشق خدایی خـدا شدی زینب

تو از تـبـار قـنـوت شکـسـتـه‌ای خـانم            تو شـاهـد تنِ از هـم گسـستـه‌ای خـانم
تـو از زمـان طـفــولـیـتـت بـلا دیــدی            عجب نباشد اگر زار و خسته‌ای خانم
حسین ملتـمـست در نـماز شد برخـیـز            چرا به وقت نـمـازت نـشـسته‌ای خانم
شـبی به بـند به دروازه‌ای تو را دیـدم            که بـین لـطـمـۀ زنجـیـر بـسته‌ای خانم
به روی هر دولبت خون حنجری خشکید            تو بـودی و غـمِ بی‌حـدّ دسـته‌ای خـانم

بـلا کـش سـفـر کــربـلا شـدی زیـنـب
که بهر عـشق خدایی خدا شدی زینب

در سینه‌ام جز مِهر زینب جا نخواهد شد           با او کسی در عاشقی هـمتا نخواهد شد

عاشق شوی حرف دلم را خوب می‌فهمی           ذکری شبـیه «زینب کبری» نخواهد شد

نوکر که جای خود، غـلام نوکرانش هم           درمانده و محتاج در عقـبی نخواهد شد

هر کس که گریان شد برای عمۀ سادات           شرمنده پیش حضرت زهرا نخواهد شد

داغ برادرها…اسارت…سیلی و غارت           در چشم بانویی جز او زیبا نخواهد شد

از غیرت و از عفت زهرایی‌اش پیداست           حتی اگـر معجـر بسوزد وا نخواهد شد

مِیـلش شهادت بود در کـرب و بـلا، اما           زینب نماند که عـدو رسـوا نخواهد شد

بعد از ابوفاضل علمدار است و دین حق           جز با اسارت رفتـنـش برپا نخواهد شد

عـمـری بـلا دیـده ولی داغـی بـرای او           مانـند داغ عـصر عـاشـورا نخواهد شد

همراه مادر هر چه بر سر می‌زنیم انگار           قـاتـل ز روی سیـنـۀ تو پـا نخـواهد شد

کل تن تو جای زخم نـیـزه و تـیر است           جایی برای بـوسـه‌ام پـیدا نخـواهد شد؟

اگر نشانه‌اى از کـوه و آبشارى هست            اگر خزانِ مرا شوقى از بهارى هست

اگر که از سرِ لطف تو بى قرارى هست            اگر که بال و پرى هست،اعتبارى هست

فقط به خاطرِ عرض ارادتم به شماست
به جان مادرم اصلاً سعادتم زِ شماست

تو را به صفحۀ دل شاعرانه باید گفت            زِ معـجـزات بـیـانت تـرانـه باید گفت

زِ غصه‌هـاى دلت بى بهـانه باید گـفت            زِ دشت کرب و بلا عاشقانه باید گفت

به نقطه نقطۀ شعـرم نظـر بـفـرمـائـید
مرا بـراى غـلامـى خـبـر بـفـرمـائـیـد

تو خواهرى و برادر تو مادرى و پدر            گَهى حسینى و عباس و گه خودِ حیدر

تو وجه مـشـتـرکى بین سـورۀ کـوثـر            تو شاهِ شـامِ بـلایى، رقـیه سـرلـشکـر

فـداى ذکـر قـنـوت و سجـود تـو بـانـو
خلاصه گـشتـه خـدا در وجود تو بانو

در انعکاس نگاهت عـلـى شده جارى            تو فـاطـمـى نـسبى عـین شاه کـرارى

بـراى دخــتـرکـانِ حــرم عـلـمــدارى            مـلـیـکـه‌اى و مـنـم آن غـلامِ دربـارى

بیا و بـر منِ درمـانـده تـکّـه نـانـى ده
مـسـیـح خـانـۀ مولا، مرا تو جـانى ده

تو ارث بردى زِ مادر مقام عصمت را            تو شأن دادى به پاکى، حجاب و عفّت را

تو ارث بردى زِ حیدر شکوه و غیرت را            و استـوار نـمود خـطـبـه‌ات ولایت را

بـه لـحـنِ حـیـدرىِ تـو هـزار اى والله
وقــارِ مــادرى تــو...هــزار اى والله

حرم حرم حـرم از روى لب نمى‌اُفـتد            به سنگ فرش حرم رنگ شب نمى‌اُفتد

مـدافـع حـرم از تـاب و تـب نمى‌اُفـتـد            ظفر به لطف دعـایت عـقب نمى‌اُفـتـد

به زودى کار همه دشمنانِ تو زار است
مـدافـع حـرم تـو خـود عـلـمـدار است

حسین روز و شب و ماه و آفتابت بود            حسین تکّه کـلام و گـل و گـلابت بود

حسیـن مـاه تـمامت مـیـانـه قـابـت بود            حسین نـان تو بود و حـسین آبـت بود

تو وقف کردى خودت را براى خون خدا
تو ایستادى هـمیشه به پاى خـون خـدا

بـراى وصف تـو واژه اگـر کم آوردم            به جاش پیش قدومت سَرى خم آوردم

بـراى زخــمِ دلــم بـاز مــرهــم آوردم            مـیـانِ مـجـلـس تـو نـوحه و دَم آوردم

سـتـارۀ شـب اربـاب، قـبـلــۀ حـاجـات
شـهـیـدِ زنـدۀ گـودال...عـمــۀ ســادات

اگر حسین تنش زیر دست و پاها بود            بـراى ذبـحِ سـرِ او اگـر که دعـوا بود

و حـرفِ شـمـر‌هـا به هـم بـفـرما بـود            چقـدر کـرب و بلا در نگـات زیبا بود

تو چنگ بر رخ خود مى‌کشیدى با فریاد
رسید مـادر تو پـاى پیکـرش...اى داد

به شیعـه آبـرو داده وجـود زینب کـبری          یقین و صبر بوده تار و پود زینب کبری
اگر خالی ست جایش در کسا اما خدا پُر کرد          نـمـاد پنج تن را در وجـود زینب کبری

نه تنها زینت باباست بلکه زینت دنیاست          علی پیداست در حین شهود زینب کبری
پس از چشمان مادر آن همیشه محرم حیدر          غم از رخسار بابا می‌زدود زینب کبری
حسین از یادها می‌رفت و پرچم‌ها زمین می‌خورد          نبود از عشق ردی در نبود زینب کبری
کسی که هستی‌اش را داد تا که معجرش باشد          نمی‌دانـد قـلـم حـد و حـدود زینب کبری
شهادت خواستگاه کربلا بود و حسین اما          اسارت شد عروج بی‌فرود زینب کبری
اسارت رفت اما معنی‌اش ذلت نمی‌باشد          اسارت را خدا کرده صعود زینب کبری
چه محکم ما رأیت الا جمیلا ضربه زد آنجا          به گوش دشمن کور و حسود زینب کبری
چنان کوهی که از طوفان نیاید خم بر ابرویش          حرم را تکیه گـاه امن بوده زینب کبری
طنین خطبه‌اش را کوفه فهمیده است یعنی چه          هراسان شد دل شام از ورود زینب کبری
به اشک شرم می‌شوید به نی خورشید چشمش را          بـبـیـند هر زمان چشم کبود زینب کبری

کوکب دردانۀ عصمت نگینش زینب است           آیۀ ایـاک نعـبد، نستعـیـنـش زینب است
رتبه ممسوسۀ فی ذات در تسخیر اوست           جلوۀ مستغرق رب، دستچینش زینب است

کم ندارد چیزی از مادر بزرگش پس بگو           کربلا تا شام، اُمُّ المومنینش زینب است

واقعا زن نیست این، پروردگار مردهاست           انقلاب کربلا مرد آفـرینـش زینب است

خیمه‌های کـربلا اُمُّ البـناتش زینب است           کشته‌های نیـنوا اُمُّ البنـیـنش زینب است

فاطمه زینب حسن زینب پیمبر زینب است           حیدر کرار لحـن آتـشیـنـش زینب است

مستجـیر بیرق عـباس گرچه شد حسین           پرچم صاحب لوا حبل المتینش زینب است

آنکه بین ازدحـام چـشم‌های خـیـره سر           رو گرفت از دشمنان با آستینش زینب است

گرچه در بزم عبـیدالله او پائـین نشست           صبح محشر بانوی بالانشینش زینب است

کیست زینب هـمیشه بی‌هـمتا            نــورِ مــســتـورِ عــالــمِ بــالا
کیست زینب نفس نفس حیدر            کیست زینب تپش تپش زهرا

کیست زینب حسینِ پرده نشین            کیست زینب حسن به زیرِ کسا

کیست زینب کسی چه می‌داند؟            غــیـر آن پـنـج آفـتـاب هُــدی
ٰکـیست زینب تـلاطـم عـبـاس            کـیـسـت زیـنـب تـمـوّج دریـا

ذوالـفـقـار عـلـی مـیـان نـیـام             اوجِ نهـج البـلاغـه‌ای شـیـوا

کیست زینب فـراتر از مـریم             روشنی بخشِ هـاجر و حـوّا

کیست زینب حجابِ جلوۀ غیب            صبر اعـظم، صلابت عـظـما

قـلـمـم بـشکـنـد چه می‌گـویـم            من و اوصافِ زینب کـبری؟

من چه گویم که گفت اربـابـم            حـضرت عشق، التماس دعـا

السـلام ای شـکـوه نـام حسین            دومین فـاطـمـه، تـمـامِ حسین

وقـتی طلوع می کـنی از شانۀ علی            روشن شدست با نفـست خـانۀ علی

با آیه‌های روشن هر سجده‌ات شدی             زهـراتـرین سـتـارۀ کـاشانۀ عـلـی

نان جو و کمی نمک و بوسه‌ای ز تو            این بود قـوت غـالب روزانۀ عـلـی

زینب شدی که زینت دوش پدر شوی            زینب شدی و ساقـی میخـانۀ عـلـی

مریم ترین قـوم پیـمبر، رسول صبر            بانوی عشق، حضرت جـانانۀ عـلی

دستم بگـیر تا که بیـفـتـم به پـای تو

بـانـو تـمـام ایـل و تـبـارم فـدای تو

بانو بخـنـد تا که خـدا مرحـمت کند            رحمی به این گدای پُر از ماتمت کند

ای راز اسـتجـابـت آمیـن عـرشیـان            باید خـدا شـفـیـعـۀ دو عـالـمت کـند

با آنهمه حـیا و وقـار و سخا، تو را            یک نسخۀ زنـانه ز شاه غـمت کـند

ای نـسخـۀ زنـانـۀ اربـاب مـا، خـدا            ما را فدای چشم تر و پُـر نمت کند

نام تو راز رویش گل های نرگس است            جاری شدی که حضرت حق زمزمت کند

جـاری تـریـن تـرنّـم بــارانـی دعــا

دست گـدایـی من و این دامن شـمـا

وقتی که جذبۀ جنمت شعله می‌کشد            شهری به زیر هر قدمت شعله می‌کشد

شهری که با تپش تپش خطبه‌های تو            با هرخروش بیش و کمت شعله می‌کشد

ای دختر علی، تویی اینگونه خطبه خوان            یا مرتضی میان دمت شعله می‌کشد

عاشق شدیم وشاهدمان این دل کباب            عمریست دل زداغ غمت شعله می‌کشد

بانوی جود،ای پدر و مادرت کریم            هـمواره کورۀ کرمت شعله می‌کشد

صاحب کرم تصدق علینا که نوکریم

گریان روضه‌های تو و داغ معجریم

الـسـلام ای هـمـۀ جـلـوۀ مـادر زیـنب            فخـر پـیغـمبری و زینت حـیـدر زینب

آمـدی تا که حـسـیـنـیـه شود سیـنـۀ ما            کائـنات است ز نـور تو مُـنـوّر زیـنب

وصفِ زینب بنویسیم به اوصافِ حسین            یا حسین است به اوصاف، سراسر زینب؟

جلوه کرده است حیا، عفت و صبر و شوکت            رأفت و لطف و شجاعت، همگی در زینب

از شـکـیـبـایی ایّـوب دگر هیـچ نـگـو            صفت صبر شده وقـف فقـط بر زینب

تـا مـحـبّـیـنِ حـسـیـنـیـم یـقـیـنـاً فــردا            یادمان هست میان صفِ محشر، زینب

کوریِ دشمن حیدر که اجاقش کور است            دومین شأنِ نزول است به کوثر، زینب

آیت الله تـریـن مـرجـع تـقـلـیـد جـهـان            اسـوۀ خطبۀ هـر صاحبِ منـبـر زینب

در مقامش سر سجاده همین بس باشد            گفـت محـتاج دعـای تو بـرادر، زینب

مثل زهرا همه جا گرد ولایت چرخید            لحـظۀ واقعـه چون شیـر دلاور زینب

نه فـقـط کرب و بلا، بین مدیـنـه حتی            هـمه جا بود فـقـط حامی رهـبر زینب

وای از آن لحظۀ سختی که به صوتی محزون            ناله زد سمت نبی خسته و مضطر زینب

گفت این صید به خون خفته حسین است حسین            ریخت از خاکِ همان بادیه بر سر زینب

همه جا بود دمش گرم دمش ذکرِ حسین            دم زد از یـار فـقـط تـا دمِ آخـر زینب